Clarence Seedorf

Ik was een jaar of 18 toen ik voor het eerst van Clarence Seedorf hoorde. Er gingen geruchten dat er een hele bijzondere jeugdspeler bij Ajax voetbalde. Eigen kweek noemen ze dat.

Mijn aandacht werd pas echt getrokken toen ik hem op 16-jarige leeftijd zag debuteren in Ajax-1. 16 jaar! De jongste debutant ooit bij Ajax. Ik kon het bijna niet geloven, wat een souplesse, wat een kracht schuilde er in dat lichaam. Sterk en snel aan de bal was hij. Het verbaasde me toen echt dat een jongen van 16 al zo goed mee kon komen in het 1^e elftal.

De verbazing sloeg al snel om in verwondering, Clarence speelde zijn spel alsof hij altijd al in de basis stond, verdedigend, aanvallend, hij beheerste echt alle facetten van het hedendaagse voetbal. Ja een echte Godenzoon.

Midden jaren 90 zat ik steevast voor de buis, ik ging nog niet naar het stadion toen. De zegetocht van Ajax staat nog op mijn netvlies gebrand. Wat een team, en wat speelde Clarence goed.

Landskampioenschappen, bekers, schalen, echt alles werd er gewonnen.

Ik vond het jammer dat Clarence al op vroege leeftijd weg ging bij Ajax. Maar hij was al vroeg volwassen en zoals hij zelf een keer in een interview zei, hij was er klaar voor.

Zijn wegen gingen langs clubs die iedereen tot de verbeelding spreken; Sampdoria, Real Madrid, Inter en Milan. Bij iedere club waren ze blij met zijn komst en roemden zij hem om zijn inzet, mentaliteit en kracht.

Ook buiten het veld werd en word hij geroemd om zijn persoonlijkheid, uitstraling en vriendelijkheid. Deze jongen is wars van ster allures en blijft zichzelf.  Deze Clarence is maatschappelijk betrokken en dat siert hem, hij geeft om kansarmen zo te zeggen. Via zijn eigen stichting Champions for Childeren probeert hij hen te steunen. Ik vind het altijd mooi om te zien dat sporters die miljoenen verdienen met hun sport, niet alleen aan zichzelf denken maar weten dat er ook een andere wereld is waar armoede heerst.

Voor zijn sportieve en maarschappelijke betrokkenheid heeft hij de onderscheiding van Ridder in de Orde van Oranje-Nassau gekregen, een grote en belangrijke onderscheiding.

Na Ajax veroverde Clarence nog eens 3  Champions League titels;  1x met Real Madrid en 2x met Milan. Ik zie hem nog juichen na de 4^e Champions League titel, net zo blij als met de 1^e keer dat hij de cup met de grote oren in zijn handen hield. Prachtig om te zien.

Als enige Nederlander heeft hij met 3 verschillende clubs de Champions League gewonnen.

Bij Milan heeft hij inmiddels de heldenstatus bereikt, zijn bijnaam Il Presidente  zegt genoeg. Ook kreeg hij rugnummer 10 wat het ultieme rugnummer is in de voetballerij, Maradona droeg nummer 10, Messi draagt het ook. Toen Ronaldinho van Barcelona naar Milan werd getransferteerd dacht iedereen dat Ronaldinho rugnummer 10 kreeg. Immers dat droeg hij in Barcelona ook. Niemand, echt niemand binnen AC Milan dacht er ook maar een seconde over na. Het stond vast dat Seedorf gewoon met 10 bleef spelen.

Wat ik wil zeggen is dat Seedorf bij zijn clubs wel het verdiende respect kreeg en krijgt, wat hij in het Nederlands elftal nooit echt heeft gehad. 87 Interlands is veel te weinig voor een speler van zijn kaliber. Ja, hij heeft een aantal minder goede wedstrijden gespeeld in Oranje, en ja heeft 2 of 3 penalty’s gemist. So what?? Dat overkomt iedere grote voetballer wel eens. En ja misschien had de bondscoach een keer lef moeten hebben en een team om Seedorf heen moeten bouwen. We zullen het nooit weten, met zijn 36 jaar is dit misschien wel zijn laatste seizoen.

Het zal zwaar worden om naar een Milan te moeten kijken zonder Clarence, zonder deze grote voetballer.

Ondanks zijn fantastische carrière blijf ik het jammer vinden dat hij in Nederland niet de waardering krijgt die hij verdient. Die hij in het buitenland wel krijgt.

Het is jammer maar waar, Nederland heeft geen traditie in het eren van haar sporthelden.